Aller au contenu

dirus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Révision datée du 8 août 2020 à 00:15 par LeptiBot (discussion | contributions) (→‎{{S|verbe|eo|flexion}} : Retrait eo-conj de l'espace principal avec AWB)

Espéranto

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe diri
Conditionnel dirus

dirus \ˈdi.rus\

Voir la conjugaison du verbe diri
Conditionnel dirus
  1. Conditionnel du verbe diri (transitif).
  • Ekzercaro: §24 (2x)

Prononciation

  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « dirus [Prononciation ?] »

Latin

Étymologie

De l’indo-européen commun *du̯ei-[1] (« [avoir, faire] peur ») qui donne, en grec ancien δέος, δείδω, δεινός, déos, deídô, deinos (« peur, avoir peur, effrayant »), l'avestique dvaēϑā (« menace »), le védique dvḗṣṭi (« craint, hostile »).
Le suffixe -rus est le même qui relie cla-rus et cla-mo, calo.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif dirus diră dirum dirī dirae diră
Vocatif dire diră dirum dirī dirae diră
Accusatif dirum dirăm dirum dirōs dirās diră
Génitif dirī dirae dirī dirōrŭm dirārŭm dirōrŭm
Datif dirō dirae dirō dirīs dirīs dirīs
Ablatif dirō dirā dirō dirīs dirīs dirīs

dīrus \Prononciation ?\ (comparatif : dirior, superlatif : dirissimus)

  1. Effrayant, abominable.
    • senex dirissimus.
      un terrifiant vieillard.
  2. Sinistre, de mauvais augure, néfaste.
    • tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius, Cicéron, ib. 2, 15 fin
    • bubo, dirum mortalibus omen, Ovide. M. 5, 550
  3. Cruel.
    • dirus parens.
      un parent cruel.

Synonymes

Dérivés

Dérivés dans d’autres langues

Références