magnus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Révision datée du 17 mai 2017 à 07:47 par Baltic Bot (discussion | contributions) (Retrait des liens interlangues qui sont maintenant gérés automatiquement par mw:Extension:Cognate.)

Latin

Étymologie

Du radical de mag-is avec le suffixe -nus. C’est un ancien participe passé en -nus → voir compleo et plenus dont un équivalent en -tus est mactus (« honoré, glorifié »).
Apparenté à Maia (« Maïa »), au grec ancien μέγας, mégas (« grand »).

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif magnus magnă magnum magnī magnae magnă
Vocatif magne magnă magnum magnī magnae magnă
Accusatif magnum magnăm magnum magnōs magnās magnă
Génitif magnī magnae magnī magnōrŭm magnārŭm magnōrŭm
Datif magnō magnae magnō magnīs magnīs magnīs
Ablatif magnō magnā magnō magnīs magnīs magnīs

magnus \ˈmaŋ.nus\ (Modèle:comp : major, Modèle:super : maximus)

  1. Grand.
    • Carolus Magnus
    Charlemagne
    • Magna Brittannia
    Grande-Bretagne
    • Mare magnum
    Grande mer
  2. Important.
    • Magnum fuit mittere.
    C’était une grosse affaire que d’envoyer ; C’était difficile d’envoyer.

Synonymes

Dérivés

Apparentés étymologiques

Voir aussi

  • magnus sur l’encyclopédie Wikipédia

Références