magnus
Latin
Étymologie
- Du radical de mag-is avec le suffixe -nus. C’est un ancien participe passé en -nus → voir compleo et plenus dont un équivalent en -tus est mactus (« honoré, glorifié »).
- Apparenté à Maia (« Maïa »), au grec ancien μέγας, mégas (« grand »).
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | magnus | magnă | magnum | magnī | magnae | magnă |
Vocatif | magne | magnă | magnum | magnī | magnae | magnă |
Accusatif | magnum | magnăm | magnum | magnōs | magnās | magnă |
Génitif | magnī | magnae | magnī | magnōrŭm | magnārŭm | magnōrŭm |
Datif | magnō | magnae | magnō | magnīs | magnīs | magnīs |
Ablatif | magnō | magnā | magnō | magnīs | magnīs | magnīs |
magnus \ˈmaŋ.nus\ (Modèle:comp : major, Modèle:super : maximus)
- Grand.
- Carolus Magnus
- Charlemagne
- Magna Brittannia
- Grande-Bretagne
- Mare magnum
- Grande mer
- Important.
- Magnum fuit mittere.
- C’était une grosse affaire que d’envoyer ; C’était difficile d’envoyer.
Synonymes
Dérivés
- Magna Graecia
- magnaevus
- magnalia
- magnanimis
- magnanimitas
- magnanimus
- magnarius
- magnatus
- magne
- magnes
- Magnesia
- MagniCampi
- magnipendo
- magnicies
- magnidicus
- magnifacio
- magnifice
- magnificus
- magniloquus, magniloquax
- magnisonus
- magnitas
- magnities
- magnitudo
- magnopere
- permagnus
Apparentés étymologiques
Voir aussi
- magnus sur l’encyclopédie Wikipédia
Références
- « magnus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage *megh