ruzulo

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine ruz (« rusé, astucieux »), du suffixe -ul- (« individu ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	ruzulo \ru.ˈzu.lo\	ruzuloj \ru.ˈzu.loj\
Accusatif	ruzulon \ru.ˈzu.lon\	ruzulojn \ru.ˈzu.lojn\

ruzulo \ru.ˈzu.lo\

1. Personne rusée.
   • Oni al si ripetis mallaŭte, ke tia malprofitemo tre malbone akordiĝis kun la karaktero de la maljuna ruzulo, kaj, ke ĝi kredeble estis pli ŝajna ol vera. — (Vallienne, Kastelo de Prelongo, 1907)

     La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Prononciation

• Toulouse (France) : écouter « ruzulo [Prononciation ?] » (bon niveau)

Références

Bibliographie

• ruzulo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)