virgulo
Espéranto
Étymologie
- 1. Substantif composé de la racine virga (« vierge »), du suffixe -ul- (« individu ») et de la terminaison -o (« substantif ») .
- 2. Substantif composé de la racine viro (« homme (mâle) ») et gulo (« glouton (animal) »), et de la terminaison -o (« substantif ») .
Nom commun 1
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | virgulo \viɾ.ˈɡu.lo\ |
virguloj \viɾ.ˈɡu.loj\ |
Accusatif | virgulon \viɾ.ˈɡu.lon\ |
virgulojn \viɾ.ˈɡu.lojn\ |
virgulo \viɾ.ˈɡu.lo\ Modèle:eo-motder
Nom commun 2
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | virgulo \viɾ.ˈɡu.lo\ |
virguloj \viɾ.ˈɡu.loj\ |
Accusatif | virgulon \viɾ.ˈɡu.lon\ |
virgulojn \viɾ.ˈɡu.lojn\ |
virgulo \viɾ.ˈɡu.lo\ Modèle:eo-motder
- Glouton mâle.
Prononciation
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « virgulo [Prononciation ?] »