sentus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Breton[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Dérivé de sent, avec le suffixe -us.

Adjectif [modifier le wikicode]

Nature Forme
Positif sentus
Comparatif sentusocʼh
Superlatif sentusañ
Exclamatif sentusat

sentus \ˈsẽntys\

  1. Obéissant.
    • Biskoaz en ho rouantelez nʼhoc’h eus kavet eur servijer ken sentus hag Alanig al Louarn. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 1, Gwalarn, 1936, page 53)
      Vous n’avez jamais trouvé dans votre royaume un serviteur aussi obéissant qu’Alanig le Renard.

Espéranto[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

Voir la conjugaison du verbe senti
Conditionnel sentus

sentus \ˈsen.tus\

  1. Conditionnel du verbe senti (transitif).

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

De sentis (« épine »).

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif sentus sentă sentum sentī sentae sentă
Vocatif sente sentă sentum sentī sentae sentă
Accusatif sentum sentăm sentum sentōs sentās sentă
Génitif sentī sentae sentī sentōrŭm sentārŭm sentōrŭm
Datif sentō sentae sentō sentīs sentīs sentīs
Ablatif sentō sentā sentō sentīs sentīs sentīs

sentus \Prononciation ?\

  1. Épineux.

Références[modifier le wikicode]