διάβολος

Grec

Étymologie

Du grec ancien διάβολος, diábolos.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	ο	διάβολος	οι	διάβολοι
Génitif	του	διάβολου	των	διάβολων
Accusatif	το(ν)	διάβολο	τους	διάβολους
Vocatif		διάβολε		διάβολοι

διάβολος ^dhiávolos \ˈðja.vɔ.lɔs\

1. Diable.

Grec ancien

Étymologie

Déverbal de διαβάλλω, diabállô (« accuser, attaquer »).

Adjectif

Cas	Singulier			Pluriel			Duel
	Masculin	Féminin	Neutre	Masculin	Féminin	Neutre	Masculin	Féminin	Neutre
Nominatif	διάβολος	διάβολος	διάβολον	διάβολοι	διάβολοι	διάβολα	διαβόλω	διαβόλω	διαβόλω
Vocatif	διάβολε	διάβολε	διάβολον	διάβολοι	διάβολοι	διάβολα	διαβόλω	διαβόλω	διαβόλω
Accusatif	διάβολον	διάβολον	διάβολον	διαβόλους	διαβόλους	διάβολα	διαβόλω	διαβόλω	διαβόλω
Génitif	διαβόλου	διαβόλου	διαβόλου	διαβόλων	διαβόλων	διαβόλων	διαβόλοιν	διαβόλοιν	διαβόλοιν
Datif	διαβόλῳ	διαβόλῳ	διαβόλῳ	διαβόλοις	διαβόλοις	διαβόλοις	διαβόλοιν	διαβόλοιν	διαβόλοιν

διάβολος, diábolos \Prononciation ?\ masculin

1. Qui désunit, qui inspire la haine ou l’envie.

Nom commun

διάβολος, diábolos \Prononciation ?\ masculin

1. Homme médisant, calomniateur.
2. Diable.
   • μήτε δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ

     et ne donnez pas occasion au diable (Éphésiens 4/27)

Apparentés étymologiques

• διαβολή
• διαβολικός
• διαβολικῶς
• διαβόλως

Dérivés dans d’autres langues

• Latin : diabolus

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901