estanca
:
Espagnol[modifier le wikicode]
Forme de verbe [modifier le wikicode]
estanca \esˈtaŋ.ka\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent d’estancar.
Occitan[modifier le wikicode]
Nom commun [modifier le wikicode]
Singulier | Pluriel |
---|---|
estanca \esˈtaŋ.ko̯\ |
estancas \esˈtaŋ.ko̯s\ |
estanca \esˈtaŋ.ko̯\ féminin (graphie normalisée)
Synonymes[modifier le wikicode]
Forme d’adjectif [modifier le wikicode]
Nombre | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Masculin | estanc \esˈtaŋk\ |
estancs \esˈtaŋt͡s\ |
Féminin | estanca \esˈtaŋ.ko̞\ |
estancas \esˈtaŋ.ko̞s\ |
estanca \esˈtaŋko̯\ (graphie normalisée)
- Féminin singulier d’estanc.
Forme de verbe [modifier le wikicode]
estanca \esˈtaŋ.ko̯\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent d’estancar.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif d’estancar.
Paronymes[modifier le wikicode]
- estança (« situation. »)
Références[modifier le wikicode]
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2