gourcʼhemenn
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du moyen breton gourchemenn[1][2].
- Dérivé de kemenn, avec le préfixe gour- (avec une mutation consonantique par spirantisation kemenn → cʼhemenn).
Nom commun [modifier le wikicode]
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | gourcʼhemenn | gourcʼhemennoù |
Adoucissante | cʼhourcʼhemenn | cʼhourcʼhemennoù |
Durcissante | kourcʼhemenn | kourcʼhemennoù |
gourcʼhemenn \ɡur.ˈɣẽmː.ɛn\ masculin
Dérivés[modifier le wikicode]
Verbe [modifier le wikicode]
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | gourcʼhemenn |
Adoucissante | cʼhourcʼhemenn |
Durcissante | kourcʼhemenn |
gourcʼhemenn \ɡur.ˈɣẽmː.ɛn\ transitif (voir la conjugaison), base verbale gourcʼhemenn-
- Commander, ordonner.
- Er gêr e oa mamm-gozh atav o c’hourc’hemenn : an holl, ha tad-kozh da gentañ, o doa aon razi. — (Roparz Hemon, Alanig an Tri Roue, Skridoù Breizh, 1950, page 73)
- À la maison, grand-mère était toujours en train de commander : tous, et grand-père en premier, avaient peur d’elle (devant elle).
- Er gêr e oa mamm-gozh atav o c’hourc’hemenn : an holl, ha tad-kozh da gentañ, o doa aon razi. — (Roparz Hemon, Alanig an Tri Roue, Skridoù Breizh, 1950, page 73)
- Recommander.
Variantes[modifier le wikicode]
Forme de verbe [modifier le wikicode]
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | gourcʼhemenn |
Adoucissante | cʼhourcʼhemenn |
Durcissante | kourcʼhemenn |
gourcʼhemenn \ɡur.ˈɣẽmː.ɛn\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe gourcʼhemenn/gourcʼhemennañ/gourcʼhemenniñ.
- Ar pezh a cʼhourcʼhemenn ho maouez a rankit da ober, Jalm, a se n’eus ket da dortañ. — (Yann-Vari Perrot, E-tal ar poull, in C’hoariva brezhonek - Pemp pezh-c’hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, page 42)
- Ce que votre femme vous ordonne de faire, vous devez le faire, Jalm, sur cela il n’y a pas à hésiter.
- Ar pezh a cʼhourcʼhemenn ho maouez a rankit da ober, Jalm, a se n’eus ket da dortañ. — (Yann-Vari Perrot, E-tal ar poull, in C’hoariva brezhonek - Pemp pezh-c’hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, page 42)
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe gourcʼhemenn/gourcʼhemennañ/gourcʼhemenniñ.
Références[modifier le wikicode]
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 382b