hent
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du moyen breton hent[1], du vieux breton hint.
- À comparer à hynt en gallois, hyns en cornique, sentos en gaulois (sens identique). Irlandais séad. La racine se retrouve en germanique : gothique sinþs, en norrois sinn.
Nom commun [modifier le wikicode]
Singulier | Pluriel |
---|---|
hent | hentoù |
hent \hẽnt\ masculin
- Voie.
- Route, chemin.
- Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido. — (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)
- Un jour, alors que jʼallais au bourg, mon chien me suivant comme dʼhabitude, je vis un petit lièvre traverser la route dix pas devant Fido.
- Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido. — (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)
- Façon, manière.
Dérivés[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499