sinen

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Breton[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

sinen \ˈsĩːnɛn\

  1. Première personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe sinañ/siniñ.

Flamand occidental[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Pronom possessif [modifier le wikicode]

sinen \Prononciation ?\

  1. (Courtraisien) Son, sa.

Références[modifier le wikicode]

  • Mathilde Jansen, Nicoline van der Sijs, Fieke van der Gucht, Johan De Caluwe, Atlas van de Nederlandse Taal, Lannoo, 2017, page 134

Finnois[modifier le wikicode]

Forme de nom commun [modifier le wikicode]

sinen /ˈsinen/

  1. Génitif singulier de sini.
  2. Accusatif I singulier de sini.

Seimat[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun [modifier le wikicode]

sinen \Prononciation ?\

  1. Chien.