θαυματουργός

Grec ancien

Étymologie

De θαῦμα, thaûma (« merveille ») et ἔργον, érgon (« travail »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θαυματουργός		θαυματουργός		θαυματουργόν
vocatif		θαυματουργέ		θαυματουργέ		θαυματουργόν
accusatif		θαυματουργόν		θαυματουργόν		θαυματουργόν
génitif		θαυματουργοῦ		θαυματουργοῦ		θαυματουργοῦ
datif		θαυματουργῷ		θαυματουργῷ		θαυματουργῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θαυματουργώ		θαυματουργώ		θαυματουργώ
vocatif		θαυματουργώ		θαυματουργώ		θαυματουργώ
accusatif		θαυματουργώ		θαυματουργώ		θαυματουργώ
génitif		θαυματουργοῖν		θαυματουργοῖν		θαυματουργοῖν
datif		θαυματουργοῖν		θαυματουργοῖν		θαυματουργοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θαυματουργοί		θαυματουργοί		θαυματουργά
vocatif		θαυματουργοί		θαυματουργοί		θαυματουργά
accusatif		θαυματουργούς		θαυματουργούς		θαυματουργά
génitif		θαυματουργῶν		θαυματουργῶν		θαυματουργῶν
datif		θαυματουργοῖς		θαυματουργοῖς		θαυματουργοῖς

θαυματουργός, thaumatourgós *\tʰa͜u.ma.toːr.ˈɡos\

1. Qui fait des tours d’adresse.

Dérivés

• θαυματουργέω

Dérivés dans d’autres langues

• Français : thaumaturge.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage