ὀλοφυδνός

Grec ancien

Étymologie

De ὀλοφύρομαι, olophúromai (« lamenter »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὀλοφυδνός		ὀλοφυδνή		ὀλοφυδνόν
vocatif		ὀλοφυδνέ		ὀλοφυδνή		ὀλοφυδνόν
accusatif		ὀλοφυδνόν		ὀλοφυδνήν		ὀλοφυδνόν
génitif		ὀλοφυδνοῦ		ὀλοφυδνῆς		ὀλοφυδνοῦ
datif		ὀλοφυδνῷ		ὀλοφυδνῇ		ὀλοφυδνῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὀλοφυδνώ		ὀλοφυδνά		ὀλοφυδνώ
vocatif		ὀλοφυδνώ		ὀλοφυδνά		ὀλοφυδνώ
accusatif		ὀλοφυδνώ		ὀλοφυδνά		ὀλοφυδνώ
génitif		ὀλοφυδνοῖν		ὀλοφυδναῖν		ὀλοφυδνοῖν
datif		ὀλοφυδνοῖν		ὀλοφυδναῖν		ὀλοφυδνοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ὀλοφυδνοί		ὀλοφυδναί		ὀλοφυδνά
vocatif		ὀλοφυδνοί		ὀλοφυδναί		ὀλοφυδνά
accusatif		ὀλοφυδνούς		ὀλοφυδνάς		ὀλοφυδνά
génitif		ὀλοφυδνῶν		ὀλοφυδνῶν		ὀλοφυδνῶν
datif		ὀλοφυδνοῖς		ὀλοφυδναῖς		ὀλοφυδνοῖς

ὀλοφυδνός, olophudós *\Prononciation ?\

1. Plaintif, qui se plaint.
2. Lamentable, que l’on plaint.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « ὀλοφυδνός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage