θάνατος
: Θάνατος
Grec
Étymologie
- Du grec ancien θάνατος, thánatos (« mort »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ο | θάνατος | οι | θάνατοι |
| Génitif | του | θανάτου | των | θανάτων |
| Accusatif | το(ν) | θάνατο | τους | θανάτους |
| Vocatif | θάνατε | θάνατοι | ||
θάνατος (thánatos) \ˈθa.na.tɔs\ masculin
- Mort, arrêt définitif des fonctions vitales.
Antonymes
Grec ancien
Étymologie
- Voir θνῄσκω, ἔθανον, thnếiskô, éthanon (« mourir »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | θάνατος | οἱ | θάνατοι | τὼ | θανάτω |
| Vocatif | θάνατε | θάνατοι | θανάτω | |||
| Accusatif | τὸν | θάνατον | τοὺς | θανάτους | τὼ | θανάτω |
| Génitif | τοῦ | θανάτου | τῶν | θανάτων | τοῖν | θανάτοιν |
| Datif | τῷ | θανάτῳ | τοῖς | θανάτοις | τοῖν | θανάτοιν |
θάνατος, thánatos \ˈtʰa.na.tos\ masculin
- La mort.
- Mort naturelle ou autre.
- Peine de mort.
- (Sens figuré) Modèle:analogie La seconde mort au sens du Nouveau Testament.
- Corps mort.
- (Au pluriel)
- Genres de mort.
- Meurtre de plusieurs personnes.
- Peine de mort
Variantes
Antonymes
Composés
- ἀθάνατος (immortel)
- ἀξιοθάνατος
- ἀργοθάνατος (mort lente)
- αὐτοθάνατος (suicide)
- ἀωροθάνατος
- βιαιοθάνατος (mort violente)
- βιοθάνατος (mort-vivant)
- βραδυθάνατος (mort lente)
- ξενοθάνατος
- ἐπιθάνατος
- ἑτοιμοθάνατος
- εὐθάνατος (belle mort)
- εὐθυθάνατος (mort rapidement, mortel)
- ἰδιοθάνατος (mort naturelle)
- ἰσαθάνατος
- ἰσοθάνατος
- κακοθάνατος (malemort)
- μελλοθάνατος (à l'article de la mort)
- ὀξυθάνατος
- πεισιθάνατος
- ταχυθάνατος
Dérivés
- θανατόω (mettre à mort)
- θανατούσια (fête des morts)
- θανατηγός, θανατηφόρος, θανατηρός (mortel, létal, qui provoque la mort)
- θανατηφορία
Apparentés étymologiques
- θνητός (mortel)
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage