finiĝo

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Révision datée du 4 juillet 2019 à 17:25 par Surbot (discussion | contributions) (→‎Espéranto : Changement de modèle)

Espéranto

Étymologie

Substantif composé de la racine fini (« finir »), du suffixe -iĝ- (« devenir, tendre vers ») et de la terminaison -o (« substantif ») .

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif finiĝo
\fi.ˈni.d͡ʒo\
finiĝoj
\fi.ˈni.d͡ʒoj\
Accusatif finiĝon
\fi.ˈni.d͡ʒon\
finiĝojn
\fi.ˈni.d͡ʒojn\

finiĝo \fi.ˈni.d͡ʒo\     composition de racines de l’ekzercaro §27-28-30

  1. terminaison (fait de se terminer), fin, achèvement.
  2. (Arch.) terminaison (partie finale)
    • (Ekz. §27) t. e. la radikon kune kun ĝia gramatika finiĝo.
      c-à-d. la racine ensemble avec sa terminaison grammaticale
    • (Ekz. §28) en tiaj okazoj ni uzus la finiĝon "n" tute egale ĉu ia prepozicio starus aŭ ne.
      dans de telles occasions, nous utiliserions la termainaison "n" de façon totalement égale qu’il y aurait une quelconque préposition ou non.
    • (Ekz. §30) per helpo de gramatikaj finiĝoj kaj aliaj vortoj (sufiksoj)
      avec l’aide de terminaisons grammaticales et d’autres mots (suffixes)

Synonymes

Variantes orthographiques

  • si pas de ĝ possible par le clavier : finigxi

Apparentés étymologiques

Académiques:

Voir aussi

  • fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Vocabulaire: