interimo

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Ido[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Du latin interim.

Nom commun [modifier le wikicode]

Singulier Pluriel
interimo
\Prononciation ?\
interimi
\Prononciation ?\

interimo \in.tɛ.ˈri.mɔ\

  1. Intérim.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Dérivé de emo (« prendre »), avec le préfixe inter-.

Verbe [modifier le wikicode]

interimō, infinitif : interimere, parfait : interimī, supin : interemptum \interimō\ transitif (voir la conjugaison)

  1. Abolir, détruire, faire périr.
    • Ex hac igitur illud efficitur, si mortalium tanta multitudo sit, esse inmortalium non minorem, et si, quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere — (Cicéron, De natura deorum, 1, 19, 50)
      D'où il s'ensuit, que s'il y a une si grande quantité d'êtres mortels, il n'y en a pas moins d'immortels; et que s'il y a une infinité de causes qui détruisent, il y en doit pareillement avoir d'innombrables qui conservent. — (traduction)
    • Hasdrubale interempto — (Horace, Carmina)
      Hasdrubal anéanti.

Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.

Variantes[modifier le wikicode]

Dérivés[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]