kelenn
Breton
Étymologie
- Du vieux breton colaenn.
- Du moyen breton quelenn[1].
- À comparer avec les mots celyn en gallois, kelyn en cornique, cuileann en gaélique (sens identique).
Nom commun 2 et verbe :
Nom commun 1
Mutation | Collectif | Singulatif |
---|---|---|
Non muté | kelenn | kelennenn |
Adoucissante | gelenn | gelennenn |
Spirante | cʼhelenn | cʼhelennenn |
kelenn \ˈkeːlɛn\ collectif (singulatif : kelennenn)
- Houx.
- Ur vodenn gelenn a drouzas a-dreñv e gein. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 32)
- Un bosquet de houx fit du bruit derrière son dos.
- [...] e skeud ar gelennenn [...]. — (AbannaLe modèle nom w pc est désuet. Supprimez-le de cette ligne, ou remplacez-le par le modèle w si un lien vers Wikipédia est nécessaire., Bro Cʼhenidik, in Al Liamm, niv. 84, Genver-Cʼhwevrer 1961, p. 8)
- À lʼombre du houx.
- Ur vodenn gelenn a drouzas a-dreñv e gein. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 32)
Dérivés
Nom commun 2
kelenn \ˈkeːlɛn\ masculin (pluriel : kelennoù)
Verbe
kelenn \ˈkeːlɛn\ (conjugaison), base verbale kelenn-
- Enseigner.
- E miz c’hwevrer e teuas da Vreizh d’ober war e dro e c’hoar henañ Janed a veze o kelenn ar galleg en ur skol-stad e Moskov. — (Jarl Priel, Va zammig buhez, Éditions Al Liamm, 1954, page 174)
- En février, sa sœur aînée Jeanne, qui enseignait le français dans une école publique à Moscou, vint en Bretagne s’occuper de lui.
- E miz c’hwevrer e teuas da Vreizh d’ober war e dro e c’hoar henañ Janed a veze o kelenn ar galleg en ur skol-stad e Moskov. — (Jarl Priel, Va zammig buhez, Éditions Al Liamm, 1954, page 174)
- Modèle:par ext Initier.
Dérivés
Références
- ↑ a et b Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499