boon

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : Boon

Anglais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

(Nom) Du vieux norrois bόn.
(Adjectif) De l’ancien français bon.

Nom commun [modifier le wikicode]

Singulier Pluriel
boon
\buːn\
boons
\buːnz\

boon \buːn\

  1. Avantage, bonus.
  2. Bénédiction.
  3. Aubaine.

Adjectif [modifier le wikicode]

boon \buːn\

  1. Bon.

Anagrammes[modifier le wikicode]

Néerlandais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Peut-être lié à l'allemand Bohne (« haricot »).
Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun [modifier le wikicode]

Nombre Singulier Pluriel
Nom boon bonen
Diminutif boontje boontjes

boon \Prononciation ?\

  1. Haricot.
  2. Fève.

Dérivés[modifier le wikicode]

Taux de reconnaissance[modifier le wikicode]

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 98,2 % des Flamands,
  • 96,9 % des Néerlandais.

Prononciation[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]