finiĝi

Espéranto

Étymologie

Verbe composé de la racine fini (« finir »), du suffixe -iĝ- (« devenir, tendre vers ») et de la terminaison -i (« verbe ») .

Verbe

Temps	Passé	Présent	Futur
Indicatif	finiĝis	finiĝas	finiĝos
Participe actif	finiĝinta(j,n)	finiĝanta(j,n)	finiĝonta(j,n)
Adverbe	finiĝinte	finiĝante	finiĝonte
Mode	Conditionnel	Volitif	Infinitif
Présent	finiĝus	finiĝu	finiĝi
voir le modèle “eo-conj-intrans”

finiĝi \fi.ˈni.d͡ʒi\ intransitif     composition de racines de l’ekzercaro §27

1. Finir, prendre fin, se terminer.
   • Anstataŭ "la" oni povas ankaŭ diri "l" (sed nur post prepozicio, kiu finiĝas per vokalo)
     Au lieu de "la", on peut aussi dire "l" (mais seulement après un préposition qui se termine par une voyelle)

Variantes orthographiques

• si pas de ĝ possible par le clavier : finigxi

Apparentés étymologiques

Académiques:

• fini (mot-racine UV ) Modèle:eo-ss : finir, achever, arrêter, terminer.
• fino ( composition de racines de l’ekzercaro §23-28) Modèle:eo-ss : fin
• finiĝo ( composition de racines de l’ekzercaro §27-28-30) Modèle:eo-ss : terminaison (fait de se terminer)
• pour les autres apparentés, voir la fiche de fini

Prononciation

• France (Toulouse) : écouter « finiĝi [Prononciation ?] »

Voir aussi

• fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Vocabulaire:

• E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (racine U.V-4OA)
• finiĝi sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
• finiĝi sur le site Reta-vortaro.de (RV)
• Composition "fin-iĝ-i" (à racines U.V.) présente dans l’Ekzercaro de la Fundamento (Ekzercaro,  R1 de l’Akademio de Esperanto).