termen

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Révision datée du 24 septembre 2018 à 16:12 par Surbot (discussion | contributions) (→‎{{langue|sv}} : Ajout flexion)
Voir aussi : Termen

Latin

Étymologie

De tero (« fouler ») avec le suffixe -men.
Voyez marche en français pour une construction analogue, sur une racine francique, entre « fouler » et « limite » ; pour le latin, voyez meta et meo.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif termen termina
Vocatif termen termina
Accusatif termen termina
Génitif terminis terminum
Datif terminī terminibus
Ablatif terminĕ terminibus

termen \Prononciation ?\ neutre

  1. Borne, limite.

Dérivés

Références

Roumain

Étymologie

Du latin termen, terminis, avec une influence du français pour certains sens.

Nom commun 1

neutre Singulier Pluriel
cas non articulé articulé non articulé articulé
Nominatif
Accusatif
termen termenul termene termenele
Datif
Génitif
termen termenului termene termenelor
Vocatif

termen \Prononciation ?\ neutre

  1. Date de prise d'effet d'une décision, terme.
  2. Clause dans un traité, terme.
  3. Fin, terminaison, achèvement (spatial comme temporel), terme.

Synonymes

Nom commun 2

masculin Singulier Pluriel
cas non articulé articulé non articulé articulé
Nominatif
Accusatif
termen termenul termeni termenii
Datif
Génitif
termen termenului termeni termenilor
Vocatif

termen \Prononciation ?\ masculin

  1. Mot, expression, terme.
  2. Relation avec quelqu'un, terme.
    • A fi în termeni buni pe cineva.
      Être en bon terme avec quelqu'un.
  3. Modèle:mathématiques Membre d'un polynome ou d'une équation, terme.

Synonymes

Références


Suédois

Forme de nom commun

Commun Indéfini Défini
Singulier term termen
Pluriel termer termerna

termen \Prononciation ?\

  1. Singulier défini de term.