historie

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : Historie, historié

Français

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe historier
Indicatif Présent j’historie
il/elle/on historie
Imparfait
Passé simple
Futur simple
Subjonctif Présent que j’historie
qu’il/elle/on historie
Imparfait
Impératif Présent (2e personne du singulier)
historie

historie \is.tɔ.ʁi\

  1. Première personne du singulier du présent de l’indicatif de historier.
  2. Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif de historier.
  3. Première personne du singulier du présent du subjonctif de historier.
  4. Troisième personne du singulier du présent du subjonctif de historier.
  5. Deuxième personne du singulier de l’impératif de historier.

Anagrammes

Anglais

Étymologie

→ voir history

Nom commun

Singulier Pluriel
historie
\Prononciation ?\
histories
\Prononciation ?\

historie \Prononciation ?\

  1. Modèle:arch Variante de history.


Danois

Étymologie

Du latin historia, lui-même du grec ancien ἱστορία, historía (plusieurs définitions).

Nom commun

historie \Prononciation ?\ neutre

  1. Histoire.

Espéranto

Étymologie

Dérivé de historia (« historique »), avec le suffixe -e.

Adverbe

historie \his.to.ˈri.e\

  1. Historiquement.

Apparentés étymologiques

Prononciation

Voir aussi

  • historio sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Bibliographie

Néerlandais

Étymologie

Du latin historia, lui-même du grec ancien ἱστορία, historía (plusieurs définitions).

Nom commun

historie \Prononciation ?\

  1. Histoire.
  2. (Informatique) Historique.
    • de historie bekijken
      consulter l’historique

Synonymes

histoire
historique

Taux de reconnaissance

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,6 % des Flamands,
  • 99,0 % des Néerlandais.

Prononciation

Références

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]


Norvégien

Étymologie

Du latin historia, lui-même du grec ancien ἱστορία, historía.

Nom commun

historie \Prononciation ?\ neutre

  1. Relation, récit.

Portugais

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe historiar
Subjonctif Présent que eu historie
que você/ele/ela historie
Imparfait
Futur
Impératif Présent
(3e personne du singulier)
historie

historie \Prononciation ?\

  1. Première personne du singulier du présent du subjonctif de historiar.
  2. Troisième personne du singulier du présent du subjonctif de historiar.
  3. Troisième personne du singulier de l’impératif de historiar.

Tchèque

Étymologie

Du latin historia.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif historie historie
Génitif historie historií
Datif historii historiím
Accusatif historii historie
Vocatif historie historie
Locatif historii historiích
Instrumental historií historiemi

historie \Prononciation ?\ féminin

  1. Histoire.
    • Historie je dění, které proběhlo v minulosti.
      L'histoire est un événement qui s'est déroulé dans le passé.

Synonymes

Apparentés étymologiques

Prononciation

Voir aussi

  • historie sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)