wezen

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : wêzen

Néerlandais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

(Verbe) Du proto-germanique *wesaną. Ce mot dénote une supplétion car son étymologie est distincte de celles de ben et de zijn.
(Nom) Du verbe.
  • (Sens n° 1) Attesté dès 1461[1].
  • (Sens n° 2) Attesté dès 1265[1].

Verbe [modifier le wikicode]

Présent Prétérit
ik ben was
jij bent
hij, zij, het is
wij zijn waren
jullie zijn
zij zijn
u bent was
Auxiliaire Participe présent Participe passé
zijn wezend geweest

wezen \ˈʋeː.zə(n)\ intransitif défectif (voir la conjugaison)

  1. (Familier) Être.
    • Laten we wel wezen.
      Soyons réalistes.

Synonymes[modifier le wikicode]

Nom commun [modifier le wikicode]

Nombre Singulier Pluriel
Nom wezen wezens
Diminutif wezentje wezentjes

wezen \ˈʋeː.zə(n)\ neutre

  1. Être, créature.
  2. Essence.

Forme de nom commun [modifier le wikicode]

wezen \ˈʋeː.zə(n)\

  1. Pluriel de wees.

Forme de verbe [modifier le wikicode]

wezen \Prononciation ?\

  1. Première personne du pluriel du prétérit de wijzen.
  2. Deuxième personne du pluriel du prétérit de wijzen.
  3. Troisième personne du pluriel du prétérit de wijzen.

Taux de reconnaissance[modifier le wikicode]

En 2013, ce mot était reconnu par[2] :
  • 98,7 % des Flamands,
  • 100,0 % des Néerlandais.

Prononciation[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  • « wezen » dans le Woordenlijst Nederlandse Taal de la Nederlandse Taalunie
  1. a et b « wezen » dans Nicoline van der Sijs, Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen, dbnl.org, Amsterdam, Anvers, 2002, ISBN 978-902042045-6
  2. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]