kennen

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Allemand

Étymologie

(IXe siècle) Du moyen haut-allemand kennen (« (re)connaitre »), du vieux haut allemand kennen – et plus avant -chennan, seulement en forme composées : forme causative de können (« poivoir, savoir faire ») dans son sens originel « savoir, comprendre », littéralement « faire comprendre »[1] –, du proto-germanique *kannijaną (« connaitre »)[2]. Cognat du néerlandais kennen, du scots et de l’anglais ken (« connaitre »).

Verbe

Mode ou
temps
Personne Forme
Présent 1re du sing. ich kenne
2e du sing. du kennst
3e du sing. er kennt
Prétérit 1re du sing. ich kannte
Subjonctif II 1re du sing. ich kennte
Impératif 2e du sing. kenne
kenn!
2e du plur. kennt!
Participe passé gekannt
Auxiliaire haben
voir conjugaison allemande

kennen \ˈkɛ.nən\ (voir la conjugaison)

  1. (transitif) Connaitre.
    • Ich kenne die Gegend.
    • Je connais les environs.
  2. (transitif) Connaitre.
    • Ich kenne deinen Freund schon lange.
      Je connais ton ami depuis déjà longtemps.

Note d’usage :

Les formes du subjonctif II sont vieillies et très peu utilisées dans la langue moderne. Pour exprimer le conditionnel, elles sont le plus souvent remplacées par la construction avec werden lui-même au subjonctif II.

Synonymes

Quasi-synonymes

Dérivés

Composés

Prononciation

Références

Luxembourgeois

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Verbe

kennen \Prononciation ?\

  1. Connaître .
    • Ech kennen dech ganz gutt.
      Je te connais très bien.
    • Mir kennen eis schon seit Joeren.
      Nous nous connaissons depuis des années. (verbes pronominal - se connaître = sech kennen)
    • Ech hunn hien kannt, hien war e gudden Kolleeg.
      Je l’ai connu, il était un bon ami.

Conjugaison

Personnes Présent Passé Futur Conditionnel
ech kennen hunn gekannt wäert kennen géif kennen
du kennst hues gekannt wäerst kennen géifst kennen
hien, si, hatt, et kennt huet gekannt wäert kennen géif kennen
mir kennen hunn gekannt wäerten kennen géifen kennen
dir kennt hudd gekannt wäert kennen géift kennen
si kennen hunn gekannt wäerten kennen géifen kennen
Auxiliaire Participe Impérativ
hunn (avoir) gekannt kenn!
kennt!

Néerlandais

Étymologie

À rapprocher de son homographe allemand de même sens (voir plus haut).

Verbe

Présent Prétérit
ik ken kende
jij kent
hij, zij, het kent
wij kennen kenden
jullie kennen
zij kennen
u kent kende
Auxiliaire Participe présent Participe passé
hebben kennend gekend

kennen \kɛ.nǝⁿ\ transitif

  1. Connaître.
    • iemand volstrekt niet kennen
      ne connaître quelqu’un ni d’Ève ni d’Adam
    • zijn plaats kennen
      savoir rester à sa place
    • (Sens figuré) laat je niet kennen!
      ne te dégonfle pas !
    • iemand beter leren kennen
      (apprendre à) mieux connaître quelqu’un
    • zij hebben elkaar in Hilversum leren kennen
      ils se sont connus à Hilversum
    • men zal mij nog leren kennen
      on verra de quel bois je me chauffe
    • iemand niet willen kennen
      ignorer quelqu’un
    • (Sens figuré) we kennen elkaar
      on se connaît
  2. Savoir, connaître.
    • zich als een bekwaam man doen kennen
      se révéler (un homme) compétent
    • iets op zijn duimpje kennen
      connaître quelque chose sur le bout des doigts

Synonymes

connaître
savoir

Dérivés

Taux de reconnaissance

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 99,7 % des Néerlandais.

Prononciation

Références

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]